Rekenfoutje

Door het maken van een rekenfoutje hebben we de afgelopen weken meer geld gehad dan we hadden voorzien. Zo hebben we een tour kunnen maken naar de zee om daar de schildpadden te zien.

dit is niet een schildpad...

De tour die we ondernamen begon bij Paramaribo noord waar we op een bootje stapten en via de Suriname rivier en de Commewijne rivier naar ons overstappunt zouden worden gebracht. Hier zouden we van de “grote boot” naar een kleinere boot gaan om via het moeras naar de zee te reizen. Maar eerst hebben we op het punt waar beide rivieren in elkaar samenvoegen naar dolfijnen gezocht. Deze waren snel gevonden en hadden er plezier in om door de golven duikend om onze boot heen te springen.

...en dit is niet een dolfijn...

Met kleine, snelle wendbare bootjes zijn we door het moeras gevaren. Het landschap was hier heel verassend mooi. Schemerige bossen afgelost door grasvelden met alleen lage struiken en dan de wetenschap dat het alleen maar bossen en grasvlakte lijken en dat het in werkelijkheid allemaal water is waar dit landschap zich drijvende in houdt.

...en dit is niet een grasvlakte!

Af en toe grote meren en ook hebben we mangrovebossen doorkruist. De tocht duurde ongeveer anderhalf uur en hoe verder we naar de zee en het mangrovebos kwamen, hoe meer muggen ons kwamen lastigvallen.

In deze twee werelden waren niet alleen de bomen verdubbeld, maar ook de muggen

Eenmaal bij de zee hadden we een prachtige lucht en enkele van de groep zijn meteen het water in gedoken. Het viel me echter op dat ook hier nog steeds erg veel muggen aanwezig waren. Er werden rokerige vuren aangelegd om de hut heen en toch werden we nog steeds belaagd.

de prachtige lucht. 

's Avonds zijn we in de bootjes op zoek gegaan naar kaaimannen. We hebben er een gevonden, maar anders dan bij Knini Paati werd hier de kaaiman gevangen zodat iedereen hem vast kon houden. Aan de ene kant was dit bezwaarlijk, zo'n beest wordt namelijk weggerukt van zijn leven om interessant te doen voor de toeristen. Aan de andere kant vond ik het wel heel interessant om een keer een soort krokodil vast te houden. Ze zijn veel zachter dan je denkt als je ze ziet.

De weggerukte kaaiman was zelf ook bezig om iets uit het leven te rukken: hij had een slang gevangen!

Na de kaaimannen hebben we ook nog enkele schildpadden gezien en ik moet eerlijk zeggen dat het best leuk is om zo'n schildpad bezig te zien, maar het duurt ook allemaal erg lang en is eigenlijk allemaal hetzelfde. Wat ook wel enigszins irritant was was dat de gidsen allemaal iets anders zeiden en stellig van hun eigen gelijk soms zelfs naar je gingen snauwen om je op je "plek" te wijzen. Ook is het eigenlijk heel jammer dat enige tijd geleden mensen honden hebben meegenomen naar het strand van Matapica. Ze zwerven inmiddels over het strand en leven van schildpadeieren en kleine schildpadjes van de bedreigde soepschildpad en de lederschildpad. En het worden er meer. Een hond was namelijk zwanger toen we daar waren. De gidsen doen hier niets aan terwijl het toch makkelijk zou zijn om die honden te vangen en van het strand af te halen. Ze kunnen er zelf immers niet weg.

Soepschildpad en lederschildpad. Uit de naam valt af te leiden wat voor nuttige beestjes het zijn.

Na onze tocht hebben we het een week rustig aan gedaan in Paramaribo met verschillende kunstmarkten en een bezoek aan onze Nederlandse buurvrouw die hier tijdelijk verblijft. Ook hebben we bezoek gehad van een nieuwe vriend die we op Knini Paati hebben leren kennen. Maar gisteren hadden we opeens weer zin om iets te gaan ondernemen.

Bette met de lust iets te ondernemen.

Mark en ik zijn van Paramaribo via Uitkijk en Hamburg naar Groningen gefietst en terug. Dit is een toch van ongeveer 100 kilometer in de tropen. We waren om kwart over 8 vertrokken en rond kwart over 11 in Groningen. Daar hebben we geluncht en rustig ergens gezeten tot half drie ongeveer. Toen zijn we via de oost-west verbinding weer terug gefietst naar Paramaribo. Een ding kan ik mensen die in Suriname willen gaan fietsen meegeven. Vermeid de oost-west verbinding. De weg is slecht en ze auto's reiden er een stuk harder dan elders. We hadden ook nog eens wind tegen en waren uitgeput toen we weer thuis kwamen. Wel leuk was het huis dat we onderweg tegen kwamen. Als je het bordje leest zou je toch denken dat er iets is mis gegaan. Maar het is toch echt een inzamel punt voor recycling.

Op het bord staat: AUB geen petflessen hier deponeren.
Alle bijschriften zijn mede mogelijk gemaakt door Mark.

Wat betreft de rekenfout die ik eerder noemde.. ach ja. We hebben nog net genoeg om van te eten en hadden de andere tour die we gaan doen al betaald. En als we terug zijn in Nederland komen we gewoon bij iedereen een keer eten ;-)

Van de zon naar de regen (en de zon)

Het afscheid op Curaçao was kort. De presentatie stond al gepland terwijl het programma nog niet af was, Mark ging een week terug omdat zijn moeder plotseling ziek geworden was en de laatste week ging in. Tijdens de laatste vergadering heb ik kort de mensen toegesproken en het afscheidscomité dat ons zou uitzwaaien bestond uiteindelijk alleen uit Bas, onze auto verhuurder die ons naar het vliegveld bracht. De rest is niet komen opdagen.
Inmiddels ben ik in Suriname, waar de regentijd bezig is. Zon en regen wisselen elkaar gelukkig af, maar als het regent dan merk je dat meteen. Onweer en bliksem horen hier namelijk vaak bij.

Mijn stage heb ik goed afgesloten, maar het programma is nog niet klaar. De hoofdlijnen wel, en de inhoud ook, maar vooral de toetsen zijn nog niet allemaal gemaakt. Nu is dat ook niet mijn taak. Ik heb de toetsmatrijzen gemaakt, dus de docent weet hoe de toetsen gemaakt moeten worden. Alleen is het natuurlijk fijn om niet terug te komen van vakantie en meteen drie toetsen moeten maken. Deze worden namelijk als herhaling al in week 3 gegeven. Ach. Ce la vie.

Op Curaçao bleven mensen me vragen of ik wilde blijven. "Je vindt het vast fantastisch hier." "Blijf bij ons werken." "Waarom ga je nou weer terug naar Nederland?" Ik heb maar niet gezegd dat ik Curaçao vind stinken en de natuur eigenlijk heel erg vind tegenvallen. Verder kon ik er niet fietsen, is het er veel te warm en droog voor me en begon mijn huid van de hitte en vervuiling vreemde vormen aan te nemen. Ik ben blij dat de bult op mijn hooft hier in Suriname niet weer is terug gegroeid na het weghalen. Dat heeft hij op Curaçao wel nog twee keer gedaan. Sowieso langs bij de huisarts bij terugkomst om te kijken wat het nou eigenlijk was.
Afgezien hiervan heb ik het natuurlijk wel naar mijn zin gehad en heb ik veel leuke dingen gedaan.

Suriname is in elk geval anders. Het is er minder stoffig heet, de mensen zijn oprecht vriendelijk en het land lijkt niet gefixeerd te zijn op Amerikaanse toeristen en Nederlandse stagiaires. Echt een verademing. Hier kan ik op mijn fiets stappen en naar de stad toefietsen zonder omver gereden te worden. Dat had misschien ook wel gekund op Curaçao, maar iedereen bleef daar maar roepen dat het echt niet kon. Zelfs de reisgidsen.


Suriname is mooi. Er is natuur. Afgelopen vier dagen hebben Mark en ik doorgebracht op Knini Paati. een klein eiland midden in de Boven Suriname rivier. Een tochtje wat ons in de schoenen geschoven is door onze huisgenoot hier in Paramaribo. Hierboven is het eiland te zien.

In het binnenland kan je per korjaal komen. Dit is een lange houten boot waar je het gemakkelijkste achter elkaar zit. De rivier is net zoiets als de hoofdweg. Korjalen varen af en aan met mensen of vracht. Een andere manier van reizen is er bijna niet. Langs de rivier liggen dorpen aan elkaar geknoopt in de jungle. Het lijkt net een lintdorp, maar de jungle ligt er toch nog echt wel tussen, wat niet het gevoel geeft dat het er heel dicht bevolkt is. Toch wonen er veel mensen langs deze rivier. Een dorp bevat al snel 4000 mensen en de grotere dorpen nog meer.

Bij Knini paati is een soela te vinden. een stroomversnelling. Deze zijn er veel in de rivier. In deze soela is het heerlijk zwemmen, al moet je vaak meer klimmen tegen de stroming dan dat je echt zwemt. In de rivier bevinden zich vele dieren die enigszins gevaarlijk zijn zoals de kaaiman, de anaconda, piranha's en sidderalen, maar gezien de rivier zo snel stroomt is het niet echt onveilig.

Mark en ik hebben hier dus vier dagen gelogeerd en we hebben in de omgeving verschillende tochten gemaakt. Zo hebben de dorpen in de buurt bezocht en hebben we de marron cultuur leren kennen. Ook hebben we een korte jungle tocht gemaakt. We zijn nu weer terug in Paramaribo, maar we gaan nog een keer terug en we hebben nog een mooie tocht voor de boeg naar de Raleigh vallen. Het natuurgebied in centraal Suriname. Ook hebben we fietsen waarmee we al een tochtje gemaakt hebben naar Nieuw Amsterdam. We gaan nog naar Groningen en Domburg.

Geen bericht

Ik had belooft om mijn blog weer meer bij te houden, maar na de dood van mijn lieve kat Wolkje heb ik geen behoefte meer om verhalen te vertellen.

Niet dat ik heel verdrietig ben, meestal is het heel onwerkelijk dat ze er niet meer is terwijl ik zo ver weg ben, maar toch heb ik niet zoveel te zeggen. Voornamelijk ben ik bezig met mijn programma, wat inmiddels bijna klaar ben, zit ik veel op faceboek en kijken Mark ik naar startrek. Ik ga naar school en geef mijn lessen. We gaan ook nog uit af en toe, alhoewel dat een tijdje minder geweest is, doen af en toe gezellige dingen.

Maar het gevoel dat we het meeste wat hier te doen is al wel zo'n beetje gedaan hebben heft de overhand. Het is voornamelijk afwachten tot we naar Suriname gaan en daarna weer terug naar Nederland.

Ik zal nog wel een leuk verhaal posten over mijn afscheidsfeestje bij de MTS. Of misschien nog over mijn overdracht presentatie. Dus heb geduld en er volgt wel weer een verhaal. ;-)

Boycott Monsanto

Even iets heel anders... Namelijk de oproep om een van de grootste bedrijven in de Verenigde staten te boycotten. Monsanto.

Dit bedrijf veroorzaakt over de hele wereld narigheid en ellende door hun giftige stoffen en het aanvragen op patenten op voedsel.

Als ze zo door gaan hebben wij in de toekomst niets meer te zeggen over ons eigen eten en mogen we dit zeker niet meer zelf verbouwen. 

voor als je wilt zoen hoe slecht ze zijn... 

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=xp5UHqt3Tcg

http://www.thefutureoffood.com/onlinevideo.html

En hoe je ze kan boycotten is door niets meer te kopen wat zij maken. Print de onderstaande lijst uit en koop niets hiervan. Voor mij is het ook moeilijk. Ik zie mijn shampoo, mijn pindakaas, mijn wasmiddel en nog meer voorbij komen, maar dat moet dan maar even..

http://fracturedparadigm.com/2013/04/02/boycott-monsanto-a-simple-list-of-companies-to-avoid/
https://www.dropbox.com/sh/4kd9b4s68otffmk/KXasDZi06f

Campo

De tijd gaat langzaam, maar aan de andere kant heel snel. We hebben nog zes weken te gaan hier op Curaçao en we zijn al druk bezig met de plannen voor Suriname. We weten al waar we slapen en we hebben zelfs al enkel tours uitgezocht waar we aan deel willen nemen.

Verder ben ik druk bezig met mijn project. Het krijgt steeds meer vorm en afgezien van de details is het programma al bijna klaar. De belangrijkste dingen die nog gedaan moeten worden zijn het uitzoeken van de lesstof voor meetkunde en het invullen van de twee projecten die nog volgen. De rest is voornamelijk het schrijven van instructies en lesvoorbereidingen.

Ook ben ik weer bezig met schilderen. Ik had mijn moeder gevraagd om mijn verf voor me mee te nemen en dat heeft ze gedaan. Ik heb inmiddels enkele dingen gemaakt, zoals deze boom hieronder.

Afgelopen zondag waren Mark en ik op weg naar playa Lagun, waar we vaker gaan snorkelen. Op weg erheen hadden we echter wat problemen met de ruil auto. Onze "eigen" auto krijgt momenteel een service beurt en nu hebben we tijdelijk een andere auto. Nu hebben de auto's die Bas verhuurd allemaal een eigen gebruiksaanwijzing en van deze auto was ons bekend dat de koelvloeistof veel moest worden bijgevuld omdat er ergens een klein lek zat. 

Helaas weten Mark en ik niet veel van auto's en hadden we dus wel braaf het kleine tankje aan de zijkant bijgevuld, maar niet de hoofdtank voor in de auto. Dus jullie kunnen al raden waarmee we ineens aan de kant van de weg stonden.

Gelukkig heeft Bas altijd tijd om te helpen en nog geen half uur nadat we hem gebeld hadden stond hij bij ons en heeft hij de hele tank bijgevuld zodat we weer verder konden. 

Lagun was mooi, zoals meestal. Ik ben zelf ook mee geweest om te snorkelen en wat ik het meest bijzonder vond was de enorme school kleine zilveren visjes waar we door heen zwommen. Daarnaast stond de zon al laag toen ik ging snorkelen, wat ervoor zorgde dat de bodem van de zee bedenkt was met regenboogkleuren. Dat vond ik misschien nog wel mooier dan de visjes. Maar vooral het totaalplatjes was erg bijzonder. 

Als afsluiter zal ik jullie vertellen dat Mark en ik gisteravond naar Campo geweest zijn, samen met Jory en Thara. De rosse buurt van Curaçao. Lady's night om precies te zijn. Ik moet zeggen dat er mooie meisjes tussen zaten die stripte, maar dat ze helemaal bloot zouden gaan had ik niet verwacht. Er was ook wel een mooie man bij, een cowboy. 

Helaas is het gebruikelijk dat de strippers het publiek in gaan, voorgegaan door een man met een microfoon die mensen aanwijst in de zaal en nogal lame commentaar geeft als "wauw", "lady's night" en "oh yeah" op de meest willekeurige intervallen. Deze commentator wijst dus mensen aan en de stripper gaat deze mensen dan "berijden". Erg ongemakkelijk kan ik eerlijk zeggen. Ik heb namelijk niet echt de behoefte om aangerand te worden door een vreemde man. 

Tijdens het eerste optreden zijn we dus maar halverwege naar buiten gevlucht en daarna zijn we ergens achteraan gaan staan. Dat was best oké. 

Koninginnedag

Afgelopen dinsdag was het koninginnedag. Mijn favoriete feestdag en de laatste tot we de volgende koningin krijgen. Gelukkig hebben we vanaf volgend jaar koningsdag ;)

Toen wij hier in het westen wakker werden was onze koning al gekroond. Dus heb ik tijdens het ontbijt naar uitzending gemist gekeken om te kijken hoe dit allemaal verlopen was. Mark heeft ondertussen in de tuin lekker zitten schrijven.

Na de tekenoverdracht heb ik me in oranje gehuld en ben ik samen met Mark (in een wit t-shirt, want zo hadden de anarchisten dat opgeroepen) naar de koninginnedag markt geweest in Punda.

Het parkeren was een ramp, gezien iedereen natuurlijk op de gratis parkeerplaatsen wilden staan en het centrum in wilde. Maar gelukkig kreeg ik redelijk snel een plekje door een mevrouw die eruit wilde voor te laten gaan.

De Markt zelf werd redelijk overspoeld door "professionele" marktkooplui. Hier en daar was een stalletje van mensen zelf. En natuurlijk was er ook veel muziek. We waren net op tijd bij Otrabanda om het einde van het Koningslied me te krijgen. Dat hebben jullie in Nederland ook gehoord heb ik vernomen.

Mark en ik hebben in ieder geval een paar rondjes gelopen, onderbroken door een ijsje en twee terrasjes. En we hebben precies vijf dingen gekocht. Een heel leuk tasje met een edelsteen sluiting, een doek voor aan de muur thuis met hierop een soort pirateneiland geschilderd met bootjes, een cd met lokale muziek en twee planten voor in de tuin.

De doek hangt hier al aan de muur en de planten staan prachtig in twee opengeknipte plastic watertanks die mijn moeder hier had achter gelaten. Ze maken Mark zijn schrijf hoekje buiten een heel stuk mooier, dus die aankoop is al goed geslaagd.

Na onze rondjes lopen en het aanschaffen van twee planten zijn we terug gegaan naar de auto en naar onze studio. Thuis heb ik tijdens het koken de kerkelijke plechtigheid bekeken en daarna hebben we nog een film gekeken. Een rustig dagje verder dus.

Ascension baai

Vandaag weer eens ouderwets op avontuur geweest. We hadden al eerder geprobeerd om bij het landhuis Ascension de baai en de wandelpaden te vinden, maar tot nu toe geen succes gehad. Vandaag waren we op weg naar Shete Boca, toen ik opeens een soort wandelkaart zag hangen, onder een afdakje. We waren er meteen voorbij met de auto, maar hebben even verderop de auto gekeerd en zijn terug gereden. En daar was het dan. De wandelpaden rondom het landhuis en de baai Ascension. 

We zijn meteen naar de parkeerplaats gereden en hebben de eerste wandeling gemaakt. Deze leidde ons naar de mond van de baai, waar de golven overgaan in zacht kabbelend water. De baai zelf is heel ondiep en het strand hier is volgens het bordje heel geschikt voor kleine kinderen, zelfs zonder begeleiding.

Na even op een bankje bij de zee gezeten te hebben zijn we via het "pad" landinwaarts terug gelopen naar de parkeerplaats. Dit pad hield opeens op bij twee autowrakken die gekanteld dwars over de weg lagen en met een hoop aarde, stenen en andere troep een duidelijke wegversperring vormde. We zijn weer een stukje terug gelopen, via een ander pad maar kwamen met het volgen van de gele paaltjes toch weer bij de versperring uit. Hier zijn we dus maar overheen geklommen en zo konden we de laatste 20 meter naar de parkeerplaats lopen.

Bij de parkeerplaats was ook een picknicktafel onder een groepje bomen en hier hebben Mark en ik de rest van onze middag gespendeerd. Mark met het uitzoeken van allerlei gedichten uit zijn boekje en ik eerst met het schilderen van de zee (een goede eerste poging, maar afgezien van het kleurverloop ondersteboven realistischer) en het lezen van een boek.

Het was weer een fijne zondag middag.

Curacao doet niet alsof het regent, het regent gewoon...

“hmm, waren we nu maar met de auto gegaan” zei Mark toen we vanmiddag uit de winkel kwamen. Het regende. En niet een klein beetje ook, het regende hard. Meestal op curaçao is dit hard en kort, maar de hele wereld leek grijs. Kennelijk kon dit wel even gaan duren. We probeerde nog een stukje te overbruggen richting onze auto, die bij de eerste winkel geparkeerd stond waar we heen gegaan waren, bijna 800 meter verderop. Een klein stukje wandelen leek ons een prettig idee. Maar nu zaten we vast.

Vrijdag toen ik op school was had het ook al geregend en toen stonden de studenten en ik vanonder een afdak te kijken naar de druipende wereld. Een collega sprintte met grote passen de open trap op naar ons balkon en zei lachend dat we toch niet van suiker waren.

Nu zijn we inderdaad niet van suiker. En door en door nat worden is best leuk in je eigen tuin, waar je snel naar binnen kunt als het te veel wordt om je af te drogen, of aan het strand, waar je toch de zee in wilt, maar in een grijze wereld waar de wind blaast en niet alleen jij, maar ook je koopwaar nat wordt, is dit een minder vooruitzicht.

Mark en ik zaten dus vast. Onder een afdak voor een gesloten winkel. Enkele treden van tegels en een vlagende regen die probeerde ons te raken als we te dicht bij de straat kwamen. Hier zijn we maar gaan zitten, op de tweede trede, terwijl het water langzaam naar beneden stroomde over de trap en we zagen hoe de wegen rivieren werden.

Mark heeft voorgelezen uit een dichtbundel die hij voor zijn verjaardag gekregen heeft en we hebben gepraat over de betekenis van gedichten. We hebben naar de auto’s gekeken die watergolven tevoorschijn toverde en gevaarlijk hard op andere auto’s af reden zonder zich bewust te zijn van de gladheid van de wegen. Een enkel jongen die de regen durfde te trotseren op zijn stuntfiets. En de regendruppels die met grote kracht op de geparkeerde auto voor ons neerspatte als spetterend vuurwerk.

Wachtend tot de regen voorbij zou zijn.

Inmiddels zijn we thuis, hebben een serie gekeken en gegeten. Het is 7 uur later en het regent nog steeds…

Jubileum

Het afgelopen weekend hebben Mark en ik ons houten jubileum gevierd. 5 jaar getrouwd en 10 jaar samen. We hebben zaterdag heerlijk gedanst bij Zanzibar en zijn op zondag naar Sint Michiel geweest.

Daar heeft Mark geklommen en hebben we door het bos gewandeld. Ook hebben we daarna op een terras aan het water gegeten hebben.

Er was hier ook een mooie zonsondergang. Met mooie kleuren in de lucht.

vakantie af

Hallo allemaal,

de vakantie is weer voorbij. Het valt me moeilijk om opeens weer aan de slag te moeten. Vooral omdat ik, zoals ik altijd doe, van plan was wat dingen in de vakantie te gaan doen en ik dat natuurlijk niet gedaan heb. Maar ik had een goed excuus. Mijn moeder en tante kwamen me namelijk opzoeken.

Hier zijn we bezig met de afdaling nadat we de christoffelberg beklommen hadden. Een heuse berg, met zware klimstukken.

En daarna kwam ook mijn vader op bezoek. van hem heb ik nog geen foto's op mijn computer staan, maar er zijn er al enkele op facebook te zien.

Ik heb gemerkt dat een groot verschil met mijn vorige grote reis en blog is dat er nu veel "snellere" manieren zijn om mensen op de hoogte te stellen en reacties te krijgen. Facebook had ik nog niet toen ik naar Afrika ging. En skype wel, maar dat hadden de meeste andere mensen nog niet.
Maar ik zal mijn best doen om toch ook mijn blog enigszins op de hoogte te houden van alle gebeurtenissen.

Sheta Boca

Afgelopen Zondag waren Mark en Ik samen met Thara en Jory naar Sheta Boca. Er valt misschien veel over te zeggen, maar een Beeld zegt meer dan 1000 woorden....

 

De noordkust

Dit is de Noordkust van het eiland. Ruw en prachtig.

Deze staan ook al enige tijd op facebook. maar toch ook nog even op mijn blog.

Tweede zondag tocht

Afgelopen zondag zijn Mark en ik samen met Thara en Jory een tweede tocht gaan maken

Deze was wat spectaculairder dan onze eerste tocht. Hierbij moesten we namelijk echt op de knieën door de bosjes. 

Hierbij hadden we prachtig uitzicht over de andere kant van de berg en de gevangenis.

Mark heeft ook wat geklommen op het klif waar we het uitzicht hadden. Ik ben lekker boven gebleven.

En dit is een ideaal plekje om even te zitten. Mark is van plan nog een keer terug te gaan om hier te schrijven.

Vooruitgang

Het was mij ter oren gekomen dat een aantal lessen die ik had ingepland niet gegeven konden worden vanwege de toetsweken. Ook waren er geen lessen ingeroosterd na de laatste toetsweek. Deze is al in april en dit zou betekenen dat er 4 lessen van mijn planning verloren zouden gaan. Zonde van de te behandelen stof en ten koste van een toets. Hoog tijd om hier wat duidelijkheid over te krijgen.

Inmiddels heb ik een gesprek gehad met zowel de directeur als met de vice directeur. De ene heeft hoge verwachtingen maar heeft verder nog niets gezien van waar ik mee bezig ben en de ander assisteert mij waar hij kan en heeft niet alleen al enkele lessen bijgewoond maar heeft ook al enkele studenten gesproken die mijn lessen volgen.
Leuk om te horen dat de studenten die mijn lessen volgen positief zijn en het liefst zien dat ik nog enkele jaren blijf.

Het is gelukkig inmiddels allemaal helder. De lessen gaan door, het is immers een extra programma, de eerste toets ligt klaar bij het examenbureau en wordt morgen gegeven. Verder is de planning voor het eerste half jaar af en ga ik zometeen beginnen aan de lesplanningen voor het volgende periode. want volgende week ben ik te druk met nakijken ;-)

Nachtperikelen

In de nacht van donderdag op vrijdag hebben Mark en ik heerlijk geslapen. Toen ik echter de volgende ochtend op het toilet zat hoorde ik de nieuwe buurjongens praten over politie. Ik was wel nieuwsgierig en ben naar buiten gegaan om hen goede morgen te wensen. Deze jongens, die hun eerste dag Curaçao achter zich hadden met hun gehuurde scooter bleken beroofd te zijn. Niet zomaar op straat, maar hun huis. Laptops, telefoon, scooter en zelfs de sleutels waren weg. Het hek was opengebroken en hun tussendeur was niet op slot.
Nu was onze deur die nacht ook niet op slot geweest, dus ik heb even een rondje gemaakt door het huis maar van ons was alles er nog. Geluk? Misschien waren ze bang door onze tussendeur te gaan, die inderdaad nogal kraakt, en zagen ze in onze keuken geen waardevolle spullen?
In ieder geval is Mark thuis gebleven om op het huis te letten (ze hadden nu immers de sleutels van het huis) en heb ik de jongens op weg naar mijn werk even langs het politiebureau gebracht. En maar goed ook dat we Mark hadden achtergelaten, want ze zijn die ochtend weer even komen kijken.
Die middag zijn de cilinders van het hek en de deur van de buurjongens verandert en hebben we een extra kettingslot gekregen om het hek heen. Een soort nachtslot. Ook worden er maatregelen getroffen zodat het hek niet meer uit zijn scharnieren getild kan worden.

En na een dagje werken zijn we vrijdag avond met Thara en Jory naar de Full moon party geweest bij Kokomo beach. We moesten erg ver weg parkeren en moesten dus bijna een half uur lopen om er te komen terwijl er allerlei andere auto's wel doorreden tot de parkeerplaats voor de deur. En toen moesten ook nog in een lange rij staan waar het leek of iedereen aan de zijkant aansloot in plaats van aan de achterkant van de rij. Ons humeur na dit alles was redelijk onder nul en toen we eenmaal binnen waren moesten we ons even vermannen om niet meteen weer naar huis te gaan.
We zijn naar de zee gelopen, trance muziek om ons heen. Jory en Thara gingen naar de overdekte dansvloer om daar naar de lokale mensen te kijken die aan het dansen waren. Redelijk goed sommigen. Mark heeft een biertje gehaald en ik heb even met mijn blote voeten aan de waterlijn gestaan.
De rest van de avond heb ik met blote voeten gedanst op het strand of aan de waterlijn gezeten. Het was geweldig om met Mark samen Rock en Roll te dansen op trance. Gewoon springen en draaien en dansen, met blote voeten in het zand.
Ik moet zeggen dat ik voornamelijk hierom een keer naar zo'n strandfeest wilde en dat we ons voornamelijk vermaakt hebben ondanks de andere mensen. Alleen op een strand lijkt me ook heel gaaf. Of een keer met een kleiner gezelschap. Ik ga dit hopelijk ook nog organiseren. Ik moet alleen nog even een mooi strand vinden dat 's avonds veilig is om met blote voeten te dansen.

Onverwachte zondagtocht

S' ochtends vroeg kwam de tuinman langs. Na even gepraat te hebben hoorde hij dat Mark een schrijver is. Gezien hij vond dat een schrijver goede inspiratie nodig heeft en hij een goed uitzichtpunt tegenover zijn huis had vroeg hij ons mee te gaan op een expeditie. 

 In plaats van naar de noordkust, wat we van plan waren, of naar Mambo beach, waar de buurjongens ons voor uitgenodigd hadden, hebben we onze bergschoenen aangetrokken en zijn we met de tuinman meegegaan.

We zijn door bosjes gekropen, hebben prikplanten en cactussen vermeden en hebben verschillende soorten terrein beklommen, soms glippend en glijdend, soms wegzakkend in de brosse ondergrond. Uiteindelijk kwamen we bij een bergtop met uitzicht over de stad.

Na afloop hoorde we dat wij de eerste mensen in ongeveer 5 jaar waren om deze top te beklimmen. De tuinman, Richie had dit eerder al vaak gedaan maar had het enige tijd druk gehad met zijn werk.

Via een kortere en steilere weg zijn we terug gelopen naar het huis van Richie, ook omdat zijn pet naar beneden gewaaid was en we deze moesten gaan halen. Hier hebben we ook nog een vriend van hem ontmoet die enkele jaren in Nederland gewoond heeft waar we even mee hebben zitten praten.

Mark en ik hadden het er eerder over gehad dat we eigenlijk nauwelijks lokale mensen kennen, maar nu hebben we toch een zondagmiddag doorgebracht zoals de lokale bevolking doet, in de schaduw op het terras met een koel drankje.

Richie heeft ons ook zijn werkplaats laten zien en het was verbazend om te zien dat hij eigenlijk goudsmid is van beroep. Het leuke is dat ik de werkbank en attributen al herkende voor hij iets kon zeggen.